استفاده از سیستم تعلیق بادی در خودروهای جدید، دامنه کنترل بیشتری نسبت به فنرهای فولادی ارائه می‌دهد و در جداسازی ارتعاش مؤثرتر است و به افزایش راحتی سرنشینان کمک می‌کند.
سیستم تعلیق بادی که زمانی فقط در خودروهای سواری لوکس به کار گرفته می‌شد، اکنون به دلیل کاربردپذیری بسیار متنوعی که دارد، در طیف وسیعی از خودروها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
تعلیق بادی بدون شک می‌تواند به افزایش راحتی سواری کمک کند؛ به‌عنوان مثال ارتفاع سواری را پایین بیاورد تا ورود و خروج از خودرو شاسی‌بلند راحت‌تر شود و در سرعت‌های بالا درگ را کاهش دهد. می‌توان ارتفاع سواری را برای استفاده عادی افزایش داد یا حتی فاصله کف خودرو با زمین را برای رانندگی در مسیرهای خارج از جاده (آف‌رود) بالاتر برد و حتی می‌توان میزان سختی فنرها را برای پشتیبانی از حالت‌های مختلف رانندگی تغییر داد. سیستم تعلیق بادی را می‌توان با هر نوع سیستم میرایی از جمله میراکننده‌های تطبیقی مگنتورئولوژیک و میله‌های ضد غلتش با سختی متغیر استفاده کرد.
واحدهای سیستم تعلیق بادی جایگزین فنرهای مارپیچی موجود شده و در کمک‌فنرهای تعلیق ادغام می‌شوند. همچنین می‌توان به‌طور جایگزین از فنرهای بادی به‌صورت مستقل از کمک‌فنر، به‌خصوص در تعلیق عقب استفاده کرد. فنر بادی خود به‌طور معمول از یک کیسه هوای سخت و قابل انعطاف تشکیل می‌شود. آنها در انواع و اندازه‌‌های گوناگون وجود دارند اما در نهایت همان کار فنرهای مارپیچی فولادی را انجام می‌دهند. آنها کمی شبیه به قصر بادی در اندازه‌ی کوچک‌تر ولی با فناوری پیچیده‌تر هستند؛ فنرهای بادی با استفاده از هوای فشرده عمل کرده و در هنگام فشرده شدن، مقاومت بیشتری ایجاد میکنند.
فنرهایی که در ابتدا به‌صورت بسیار ساده در کامیون‌ها و اتوبوس‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت، هم‌اکنون به سیستمی دقیق و کنترل‌شده توسط ریزپردازنده تبدیل شده که قادر است چیزی بیش از یک فنر معمولی باشد. برخلاف فنرهای فولادی، خمش (حرکت تعلیق) سیستم تعلیق مجهز به فنر بادی متناسب با بار وارده بر آن نیست. به همین دلیل فنر بادی نه‌تنها می‌تواند مانند فنر عمل کند، بلکه می‌تواند برای بالا و پایین بردن ارتفاع سواری نیز مورد استفاده قرار گیرد. فشار هوا برای پمپاژ فنر بادی توسط کمپرسور تأمین می‌شود و معمولاً در هنگام کار فنر، مخزنی برای تأمین فشار آنی وجود دارد.
به ناچار، همان‌طور که فنر بادی تکامل یافته، پیچیدگی و قابلیت آن نیز افزایش یافته است. علاوه‌براین، سیستم‌های مدرن مجهز به ارتفاع سواری متغیر، حالت‌های مختلف رانندگی را ایجاد میکنند؛ درحالی‌که نرم‌افزار کنترلی می‌تواند تنظیمات تعلیق را با سبک‌های مختلف رانندگی تطبیق دهد. از سیستم‌های تعلیق مدرن همچنین می‌توان برای تسطیح بار، جلوگیری از نشستن خودرو روی چرخ‌های خود هنگام بارگیری زیاد یا یدک کشیدن، استفاده کرد.
نمونه‌ای از سیستم‌های تعلیق پیچیده‌تر، فنر بادی سه محفظه‌ای پورشه است که حتی تنوع بیشتری را بین تنظیمات رانندگی کامفورت، اسپرت و آف‌رود فراهم می‌کند. همان‌طور که از نام این سیستم تعلیق مشخص است، هر مجموعه تعلیق برای هر چرخ به سه محفظه یا اتاق جداگانه تقسیم می‌شود و می‌توان به‌طور هم‌زمان دو محفظه را کنار گذاشت. به منظور دستیابی به نرم‌ترین شرایط سواری در حالت کامفورت، هر سه محفظه برای ایجاد حداکثر حجم هوا فعال می‌شوند. سپس دو محفظه برای حالت اسپرت و یک محفظه برای حالت اسپرت پلاس دردسترس خواهد بود که دارای حجم فشرده‌سازی هوای بسیار کمتری است و فنر سخت‌تری ایجاد می‌کند.
با وجود نام‌های تجاری فانتزی که خودروسازان برای سیستم‌های فنر بادی انتخاب میکنند، سخت‌افزار آنها توسط قطعه‌سازان مختلفی مانند BWI و کنتیننتال ساخته شده است و خودروسازان در مرحله‌ی تنظیم نرم‌افزار و تغییر مشخصات دقیق تعلیق متناسب با خودرویی خاص وارد می‌شوند. علاوه‌براین، سخت‌افزار مورد استفاده در فنرها نیز بسیار پیچیده شده است؛ به‌عنوان مثال هم‌اکنون به‌جای مواد لاستیکی ساده در سیستم‌های اولیه از مواد جدیدی مانند الیاف ضربدری Kevlar یا نایلون برای استحکام بیشتر استفاده می‌شود.