در قسمت دوم این مقاله، به معرفی شرایط خودروها، رانندگان و زمان بندی این مسابقات اشاره کردیم. در قسمت سوم قصد داریم تا به رده بندی خودروها و مسیر مسابقه نگاهی داشته باشیم.
در گذشته، مسافت طی شده تعیین کننده نتیجه مسابقات بود؛ یعنی خودرویی که بیشترین مسافت را در مسابقه طی می‌کرد، به عنوان برنده مسابقات معرفی می‌شد. این افتخار در سال 1966 نصیب تیم فورد شد؛ در حالی که کن مایلز (Ken Miles) جلوتر از بروس مک لارن (Bruce McLaren) حرکت می‌کرد، هر دو خودرو سرعت خود را برای امکان عکسبرداری خبرنگاران کم کردند. علی رغم عقب ماندن مک لارن از مایلز در آغاز مسابقه، وی موفق به طی مسافت بیشتری در مقایسه با رقیب خود شد. همین تفاوت حدودا هشت متری، برای مک لارن و هم تیمی اش کریس آمون (Chris Amon) پیروزی را به ارمغان آورد. همچنین مایلز در دو مسابقه استقامت Sebring و Daytona نیز، پیروز شد. در خصوص مایلز می‌توان گفت که وی نه تنها اولین مردی بود که در سه مسابقه به پیروزی رسید، بلکه اولین کسی بود که موفق به کسب این پیروزی ها در یک سال شد. گفتنی است مایلز یکی از کهنه کاران مسابقه در این مسیر بود و اواخر همان سال در تصادفی کشته شد. قانون بیشترین مسافت، بعد از شروع دوره ای شدن مسابقات تغییر کرد و اکنون تعداد دورهای طی شده توسط رانندگان، تعیین کننده برنده مسابقات است. به منظور قرار گرفتن خودروها در لیست مسابقه، یک خودرو باید از خط پایان بعد از 24 ساعت رانندگی عبور کند. به همین دلیل است که در اواخر مسابقه صحنه های دراماتیکی را شاهد هستید؛ به این معنا که خودروهای صدمه دیده درون تعمیرگاه یا در حاشیه مسیر نزدیک به خط پایان بعد از ساعت ها انتظار، مجددا موتورهایشان را آتش میکنند و به سوی خط پایان می‌تازند تا بتوانند در لیست قرار بگیرند. البته، این اتفاق و انتظار در تعمیرگاه طی سال های اخیر ممنوع شده است و برای آنکه تیمی بتواند در دسته بندی قرار بگیرد، حد مشخصی تعیین شده است. یکی دیگر از قوانینی که در این مسابقات توسط ACO تغییر یافت این بود که شرکت کنندگان باید 70 درصد مسافت طی شده توسط برنده مسابقات را پشت سر بگذارند. اتومبیلی که موفق به انجام این کار نشود، حتی اگر مسابقه را به اتمام رسانده باشد، در رده بندی جایی ندارد.
در گذشته این مسابقات با انجام مراسم لمان استارت، آغاز می‌شد؛ در این مراسم، تمامی خودروها به ترتیب مرتبه ای که از قبل برایشان مشخص شده بود، در طول تعمیرگاه صف می‌کشیدند؛ تا سال 1962، این قرارگیری براساس میزان گنجایش موتور آنها تعیین می‌شد، اما از سال 1963، ترتیب قرار گیری آنها براساس روز تعیین وضعیت آنها مشخص می‌شد. رانندگان، روبه روی ردیف جلو قرار می‌گرفتند و به محض پایین آمدن پرچم که نشانه آغاز مسابقه بود، راننده ها در سراسر مسیر می‌دویدند، وارد خودروی خود می‌شدند و خودروهای خود را بدون هیچ کمکی روشن و شروع به حرکت میکردند. اما در اواخر دهه 1960، به دلیل بروز برخی مشکلات برای رانندگان و حتی فوت آنها، ممنوع و روش جدیدی برای شروع مسابقه در نظر گرفته شد. کمپانی پورشه با الهام از این روش، سوئیچ را در سمت چپ غربیلک فرمان قرار داد. بدین ترتیب، راننده می‌تواند با دست چپ استارت بزند و از دست راست خود برای تعویض دنده استفاده و چند صدم ثانیه در زمان صرفه جویی کند.
یکی دیگر از روش های ابداعی برای سرعت بخشیدن به آغاز مسابقه، توسط استرلینگ موس (Stirling Moss) ارائه شد؛ خودروی وی در دنده یک قرار داشت و هنگامی که به درون آن پرید، بدون فشردن کلاچ استارت زد. این امر باعث پرش ناگهانی اتومبیل شد، اما به دلیل دور موتور پایین، خودرو روشن نشد. کمتر از چند ثانیه بعد از حرکت، وی با فشردن کلاچ و افزایش دور موتور، خودرو را روشن کرد. همان طور که می‌دانید، این نوع استارت حس ناامنی را در راننده ایجاد می‌کند. در مسابقات سال 1969 جکی ایکس (Jacky Ickx) با پیاده روی در مسیر در حالی که سایر رقبایش در حال حرکت بودند، اعتراضش را نشان داد. در این مسابقه جان وولف (John Woolfe) در اثر تصادف در دور اول، جان خود را از دست داد. این شیوه برگزاری در سال 1970 دستخوش تغییراتی شد. هنوز خودروها در جلوی دیوار تعمیرگاه صف می‌کشیدند، اما رانندگان داخل خودروی خود می‌نشستند و کمربند ایمنی را می‌بستند و زمانی که پرچم سه رنگ فرانسه به سمت پایین حرکت می‌کرد، موتورهایشان را روشن و حرکت میکردند. این روش نیز، در سال 1971 برداشته شد، و روش شروع گردشی (که به ایندیاناپولیس شهرت داشت) جای آن را گرفت.
پیست برگزاری مسابقات لمان به نام محل قرارگیری انجمن لمان، پیست سارت (the Circuit de la Sarthe) نام دارد. در این مسیر شاهد دو مسیر ثابت و جاده معمولی هستیم که این جاده در طول انجام مسابقات بسته می‌شود. از سال 1923، این مسیر به دلایل امنیتی تغییر یافت و اکنون حدود 13.629 کیلومتر طول دارد. البته این مسیر در ابتدا وارد شهر لمان می‌شد، اما به دلیل محافظت بهتر از تماشاچیان کمی کوتاهتر شد. همین موضوع منجر به ایجاد پیچ های دانلوپ و Tertre Rouge قبل از پیوستن به مسیر قدیمی مولسان شد. تغییر اساسی دیگر در سال 1990، زمانی که FIA قانونی مبنی بر عدم تایید مسیرهای مستقیم بیشتر از 2 کیلومتر را وضع کرد، در مسیر مستقیم مولسان اتفاق افتاد. همین موضوع منجر به استفاده از اجسام خاصی به نام chicanes شد که مدت زمان رانندگی با سرعت بالا را کاهش داد. با وجود رکورد سرعت 405 کیلومتر بر ساعت روجر دورچی (Roger Dorchy)، راننده فرانسوی WM P88-Peueot در سال 1988 می‌توان گفت استفاده از این وسایل، ایمنی مسابقات را افزایش داده است. با کاهش مسیر مستقیم، در حال حاضر حداکثر سرعت خودروهای شرکت کننده در مسابقات لمان به 330 کیلومتر بر ساعت می‌رسد. بخش های عمومی مسیر به ویژه در مقایسه با مسیر بوگاتی (Bugatti Circuit) که درون مسیر سارت قرار دارد، متفاوت است. به دلیل ترافیک سنگین منطقه، مسیرهای عمومی دارای ناهمواری هستند و به خوبی محافظت نمی‌شوند. همچنین به دلیل عدم وجود تایرهای نرم همچون خودروهای مسابقه ای، چسبندگی خودروها با زمین کاهش می‌یابد. گفتنی است، جاده ها تنها چند ساعت در زمان اجرای دوره تمرینی و مسابقه بسته، و به محض اتمام مسابقه باز می‌شوند. کارگران هر ساله مجبور به گذاشتن و برداشتن موانع این قسمت هستند.