با پیشرفت روزافزون تکنولوژی و افزایش عملکرد و ایمنی، پیچیدگی خودروهای مسابقات نسکار نیز روز به روز بیشتر می‌شود. یکی از پیامدهای این امر، افزایش تعداد افرادی است که باید با راننده در ارتباط باشند. اگرچه تعداد افرادی که می‌توانند در Pit Stop حضور داشته باشند همواره ثابت است (هفت نفر در مسابقات عادی و هشت نفر در نیمه دوم مسابقات طولانی)، اما در حقیقت بیش از 30 نفر در پشتیبانی حضور دارند تا یک راننده بتواند مسابقه را به اتمام برساند. در این میان امکان صحبت مدیر گروه، سرپرست تعمیرکاران و مراقب با راننده بسیار حائز اهمیت می‌باشد؛ چراکه این افراد می‌توانند اطلاعات و توصیه های لازم را در اختیار راننده قرار بدهند و او را از شرایط و حوادث مختلفی که در پیست اتفاق می‌افتد، آگاه سازند. بدین ترتیب، راننده می‌تواند مسابقه را هر چه سریعتر و در نهایت ایمنی به اتمام برساند. در طول زمان برگزاری مسابقه، ممکن است لازم باشد هر یک از اعضای تیم تعمیرکاران، مسئول خودرو، مهندسان و متخصصان مختلف جهت بهبود هندلینگ و عملکرد خودرو با راننده صحبت کنند. جالب است بدانید که در مسابقات نسکار طرفداران نیز می‌توانند از روش های مختلف به صحبت های راننده با اعضای تیم گوش فرا دهند که در ادامه مقاله به معرفی این روش ها می‌پردازیم.
نقاط عطف ارتباطات در مسابقات نسکار
در نخستین سال های برگزاری مسابقات نسکار، راننده و اعضای تیم از طریق علائم دیداری با یکدیگر در ارتباط بودند. در آن روزگاران، هر یک از اعضای تیم تخته بزرگی داشتند که دستورات و اطلاعات لازم از جمله موقعیت خودرو در مسابقه، تعداد دورهای باقیمانده، مقدار سوخت باقیمانده، زمان تعویض تایرها و غیره را با گچ بر روی آن می‌نوشتند و هنگامی که خودرو به محدوده تعمیرگاه نزدیک می‌شد، سرپرست تعمیرکاران یای یکی از اعضای تیم تابلو را بالا نگه می‌داشتند و بدین ترتیب راننده را مطلع می‌ساختند. راننده نیز، فقط از طریق علائمی که با دست نشان می‌داد می‌توانست با اعضای تیم و مسئوان مسابقه در ارتباط باشد؛ برای مثال، اگر لازم داشت به Pit Stop برود، باید به سمت شیشه جلو خم می‌شد و بر روی کاپوت ضربه می‌زد و اگر سیستم تعلیق خودرو دچار مشکل می‌شد، باید بر روی درب می‌کوبید. مشاهده می‌کنید که در چنین شرایطی راننده نمی‌توانست مشکل خود را تا زمانیکه به جایگاه برود، توضیح دهد. با پیدایش ارتباطات رادیویی دو طرفه، رانندگان توانستند مشکلات و مسائل مختلف را پیش از توقف برای اعضای تیم شرح دهند و آنها را برای حل مشکل آماده سازند.
ریموند پارکس (Raymond Parks) که یکی از پیشتازان مسابقات نسکار به شمار می‌رود، نخستین کسی بود که امکان ارتباط رادیویی را در سال 1950 برای راننده و اعضای تیمش فراهم آورد. باز مک کیم (Buz McKim)، تاریخ نویس NASCAR Hall of Fame، معتقد است استفاده از Walkie-Talkie های به جا مانده از جنگ جهانی دوم از سوی پارکس غیرقانونی شناخته و ممنوع اعلام شد. جک اسمیت (Jack Smith) نخستین راننده ای بود که موفق شد با استفاده از ارتباطات رادیویی به مقام قهرمانی دست یابد. اسمیت و باد مور (Bud Moore)، سرپرست تعمیرکاران، از طریق بیسیمی که برای کامیون های حمل بار طراحی شده بود، به تبادل اطلاعات با یکدیگر می‌پرداختند. با پیشرفت وسایل الکترونیکی، استفاده از بیسیم های رادیویی در مسابقات نسکار به امری عادی تبدیل شد. در اواسط دهه 1970 میلادی، هدست ها و بیسیم ها به وفور در تعمیرگاه های مسابقات اتومبیلرانی مشاهده می‌شدند. در دهه 1990 میلادی، تکنولوژی های ارتباطات رادیویی به خودروها و کلاه های ایمنی رانندگان نیز منتقل شد. در حال حاضر، این مسابقات پرشور و پرطرفدار در مرحله گذر از ارتباطات رادیویی و رسیدن به ارتباطات دیجیتال قرار دارد.
سکوت رادیویی
جونیور جانسون (Junior Johnson)، افسانه مسابقات نسکار، در سال 1961 و حین برگزاری مسابقه هنگامی که سرپرست تعمیرکاران چندین بار وی را تشویق به کاهش سرعت کرد، رادیوی خود را خاموش و با سرعت هرچه تمام به مسیر خود ادامه داد و عنوان قهرمانی را از آن خود کرد.
تجهیزات ارتباطی
اکثر تیم های شرکت کننده در مسابقات نسکار ترجیح می‌دهند از تجهیزات کمپانی Racing Radios برای برقراری ارتباطات رادیویی دوطرفه استفاده کنند. این کمپانی آمریکایی در سال 2005 طی همکاری با Sprint Nextel، اسپانسر مسابقات، سطح جدیدی از ارتباطات رادیویی را به مسابقات اتومبیلرانی عرضه کرد. گفتنی است، در حین برگزاری یک مسابقه بیش از 100 دستگاه رادیویی دارای مجوز در حال کار و فعالیت هستند. دستگاه های Racing Radios برای اعضای هر تیم، همچنین مسئولان نسکار و نیروهای امنیتی فرکانس مجزایی را برنامه‌ریزی می‌کنند. تونی کرناچیا (Tony Cornacchia)، سخنگوی کمپانی Racing Radios، در این خصوص اظهار می‌کند: بیشتر رانندگان و تیم های شرکت کننده در مسابقات نسکار با توجه به نیازها و شرایط خود، تغییراتی در سیستم ها و تجهیزات ارتباطی خود ایجاد می‌کنند؛ برخی تیم ها از سیستم های دیجیتال، برخی از سیستم های آنالوگ و برخی دیگر از بیسیم استفاده می‌کنند. امروزه بیشتر خودروها از دستگاه های رادیویی دوطرفه موتورولا استفاده می‌کنند؛ این دستگاه ها در کیسه های چرمی یا جعبه های مخصوص و در سمت چپ راننده قرار داده شده‌اند. به منظور راحتی هر چه بیشتر راننده، یک میکروفن و یک گوشی نیز درون کلاه ایمنی وی تعبیه شده است؛ دکمه روی غربیلک فرمان و آنتن قرار گرفته روی سقف نیز، از دیگر بخش های این سیستم به شمار می‌روند. گفتنی است، قدرت این سیستم از طریق یک باتری مخصوص تامین می‌شود. بسیاری از تیم ها با استفاده از هدفون ها و دستگاه های رادیویی سفارشی، راحتی و آسایش بیشتری برای رانندگان و اعضای تیم به ارمغان می‌آورند. تیم هایی که از چند خودرو برای شرکت در مسابقه استفاده می‌کنند، مسلما تعداد افراد بیشتری را در حوزه ارتباطی خود دارند. بهره گیری از تکنولوژی حذف صدای اضافی (ANR) کمک شایانی به آرامش اعضا و دریافت بهتر اطلاعات می‌کند. بدین ترتیب، زمان تعویض هر چهار چرخ و سوختگیری مجدد به 13 ثانیه کاهش پیدا کرده است که در نوع خود بی‌نظیر می‌باشد. به گفته مسئولان Racing Radios، سیستم های این کمپانی تحت هر شرایطی عملکرد خوبی از خود نشان می‌دهند و نقاط کور هیچ گونه تداخلی در کار آنها ایجاد نمیکند.
سیستم های دیجیتال در اختیار مسئولان
مسئولان و مقامات برگزاری مسابقات نسکار به تازگی از دستگاه های رادیویی دیجیتال MOTOTRBO ساخت کمپانی موتورولا استفاده می‌کنند. به دلیل برگزاری بیش از 1,200 مسابقه در 200 پیست آمریکای شمالی به صورت سالانه، مسئولان باید از سیستم هایی معتبر و قابل انعطاف استفاده کنند که صدای باکیفیتی را در اختیار آنها قرار دهد. یکی دیگر از بزرگترین مزایای سیستم های MOTOTRBO، انطباق پذیری آنها با سیستم های آنالوگ می‌باشد؛ بدین ترتیب، طرفداران و افرادی که از اسکنرهای آنالوگ استفاده می‌کنند نیز، می‌توانند به راحتی به مکالمات افراد مورد نظر خود گوش فرا دهند.