تحقیقات جدید نشان می‌دهد سرنشینان صندلی‌های عقب، به‌خصوص کودکان، درمقایسه‌با سرنشینان صندلی‌های جلو درمعرض خطر بیشتری قرار دارند.
مؤسسه‌ی بیمه‌ی ایمنی بزرگراه (IIHS) به‌طور بی‌وقفه برای بهبود ایمنی خودرو و ارائه‌ی اطلاعات مفید برای مشتریان تلاش می‌کند. به‌تازگی، این مؤسسه اعلام کرد سرنشینان صندلی‌های عقب بیشتر درمعرض خطر هستند. بیانیه‌ی اخیر پس‌ازآن اعلام شد که ایالت واشنگتن قانون جدیدی با نام «قانون نگه‌داری سرنشینان کودک» تصویب کرد. قانون اخیر استفاده از صندلی تقویت‌کننده برای کودکان ۱۱ تا ۱۶ ساله را الزامی می‌کند.
IIHS با بررسی ایمنی صندلی عقب طی سال‌های گذشته، ادعا می‌کند سرنشینان صندلی‌های عقب خودرو درمقایسه‌با سرنشینان جلو درمعرض خطر بیشتری هستند. IIHS همچنین قصد دارد روش ارزیابی جدیدی برای تشویق خودوسازان به‌منظور بهبود سیستم‌های ایمنی در صندلی‌های عقب و پیگیری پیشرفت آنها ارائه دهد.
دیوید هارکی، مدیر IIHS گفت:
تولیدکنندگان کارهای زیادی برای بهبود حفاظت از رانندگان و سرنشینان صندلی جلو انجام داده‌اند. نتایج آزمایش‌های ما درباره‌ی تلفات تصادف خودرو برای سرنشینان جلو و عقب دلیل بزرگی بر این ادعا است. امیدواریم شیوه‌ی جدید ارزیابی بتواند باعث پیشرفت مشابهی در بهبود ایمنی سرنشینان صندلی‌های عقب شود.
به‌لطف استفاده از کمربند ایمنی و کیسه‌هوا و بهبود ساختار طراحی‌شده برای کمک به خودروسازان در گذراندن آزمایش‌های IIHS، ایمنی سرنشینان صندلی‌های جلو در دو دهه‌ی گذشته افزایش یافته است. بااین‌حال، این ایمنی را نمی‌توان برای سرنشینان صندلی‌های عقب متصور شد؛ هرچند صندلی عقب طی مدت‌های طولانی به‌عنوان ایمن‌ترین مکان در تصادف شناخته می‌شد.
IIHS هرگز به‌طورمستقیم این فرضیه را رد نکرده است؛ اما اعلام کرده برای بهبود ایمنی صندلی‌های عقب تلاش بیشتری باید شود. محققان IIHS از دو پایگاه داده‌ی ملی برای پیداکردن دلیل ۱۱۷ مورد تصادف استفاده کردند که در آن سرنشینان صندلی‌های عقب کشته یا به‌طور جدی مجروح شدند. شایع‌ترین نوع آسيب در ۲۲ نفر از مصدومان و ۱۷ نفر از ۳۷ مورد مرگ‌ومیر، ناشی از جراحت واردشده به قفسه‌ی سینه بود.
در بسیاری از موارد مطالعه جدید، سرنشینان صندلی‌های عقب درمقایسه‌با صندلی‌های جلو آسیب بیشتری دیدند؛ درنتیجه، IIHS پیشنهاد می‌کند بیشتر آسیب‌های گزارش‌شده به‌دلیل عمل‌نکردن مکانیزم‌های ایمنی خودرو در عقب درمقایسه‌با جلو خودرو است. با استفاده از اطلاعات موجود در پرونده‌های آسیب‌دیدگان ازجمله عکس، پرونده‌ی پلیس و پزشکی، تحقیق درباره‌ی دلیل تصادف و گزارش کالبدشکافی، محققان IIHS دریافتند جراحت قفسه سینه در صندلی‌های عقب عمدتا به‌دلیل نیروی بیش‌ازحد کمربند روی شانه است.
محدودکننده‌های نیرو همانند آنچه در صندلی‌های جلو استفاده می‌شود، یکی از راه‌های کاهش آسیب‌های کمربند به‌شمار می‌رود. یکی دیگر از راه‌حل‌های ممکن، کمربند ایمنی قابل‌تورم است که فورد و مرسدس بنز معرفی کرده‌اند. کمربندهای فورد و مرسدس بنز در تصادف متورم می‌شوند تا نیروهای بیشتری در سراسر لگن و قفسه‌ی سینه توزیع کنند.
آسیب به سر دومین علت مرگ‌ومیر سرنشینان صندلی‌های عقب در تصادف بود؛ اما برخلاف مرگ‌ومیر ناشی از جراحت قفسه‌ی سینه، IIHS ادعا می‌کند بیشتر آسیب‌دیدگان بختی برای زنده‌ماندن نداشتند. محققان IIHS می‌گویند در شرایط ایده‌آل برای کاهش جراحات قفسه‌ی سینه می‌توان کاری انجام داد؛ درحالی‌که برای مصدومان از ناحیه‌ی سر نمی‌توان روش خاصی پیشنهاد داد.
جسیکا جرماکیان، مهندس ارشد تحقیقات IIHS، در‌این‌زمینه توضیح داد:
یکی از دلایل اصلی نتایج بررسی تصادف، رابطه‌ی تنگاتنگ محدودکننده‌های نیرو با کمربند ایمنی است. سفت‌کننده‌های کمربند از ابتدای تصادف، سرنشین را به صندلی می‌چسبانند؛ اما شل‌کردن جزئی کمربند که محدودکننده‌های نیرو انجام می‌دهند، چندان مشکل بزرگی نیست.
در گزارش IIHS تأکید زیادی نیز بر کودکان وجود دارد؛ زیرا آنها بیشتر مستعد آسیب‌های ناشی از درست‌نبستن کمربند ایمنی هستند و درصورت وقوع تصادف نیز، به اطراف کابین پرت می‌شوند. بااین‌حال، IIHS درنهایت تصمیم گرفت سیستم‌های حفاظت از کودکان به‌صورت جهانی استفاده شود؛ زیرا بزرگ‌سالان و نوجوانان (۱۱ تا ۱۶ سال) که در صندلی عقب می‌نشینند، درمعرض خطر بیشتری هستند.
سیستم‌های حفاظتی و محدودکننده‌های کودکان در پیشگیری از جراحات ناشی از تصادف بسیار مؤثر هستند. وقتی کودکی با وجود استفاده از این سیستم‌ها می‌میرد، معمولا به‌دلیل شدت تصادف است که بهبود سیستم‌های حفاظتی نتوانست تغییر زیادی ایجاد کند. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد باید کارهای بیشتری انجام دهیم تا سرنشینان بزرگ‌سال و کودک در صندلی‌های عقب از مرگ نجات پیدا کنند.
IIHS هنوز پیشنهاد جامعی درباره‌ی الزامات ایمنی برای خودروسازان و اقدامات آنها ندارد. هم‌اکنون، این مؤسسه به‌دنبال روشی برای بهبود سفت‌کننده‌های کمربند ایمنی و نصب کیسه‌هوای عقب است. هدف اصلی این طرح‌ها یافتن روشی مؤثر برای ارزیابی حفاظت از سرنشینان عقب خودرو است؛ به‌گونه‌ای که بتواند خودروسازان را به ترکیب بهترین فناوری‌ها تشویق کند.