بندهای خودرویی توافق 25 ساله ایران و چین در حالی به امضا رسیده که صنعت خودرو و قطعه تجربه تلخ ترک شرکای خارجی و سرمایه گذاری های از دست رفته را دارد و امیدوار است این تجربیات در توافق جدید مورد توجه قرار گرفته و بتواند به برگ برنده ای برای صنعت خودرو تبدیل شود.
انتقال دانش فنی که یکی از بندهای این سند به شمارمی رود فعالان صنعت خودرو و قطعه را امیدوار می کند تا با تکیه بر این بند و تعیین ضمانت اجرایی، بتوان از تجربیات بزرگترین خودروساز جهان درس گرفت اما در عین حال بر داشتن نگاه تخصصی و کسب منفعت دو طرفه نیز تاکید می شود.
امید رضایی، عضو هیات مدیره انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی با تاکید بر این که هر تعاملی با کشورهای توسعه یافته در زمینه صنعت و اقتصاد می تواند کمکی برای سرعت بخشیدن به موضوع توسعه در کشور باشد، می گوید: اگر از منظر سرمایه گذاری به این موضوع نگاه شود به طور قطع دو سویه خواهد بود و اگر آورده ارزی به کشور داشته باشد می تواند کمک بزرگی باشد ضمن آن که ارتقای توان فنی نیز می تواند منجر به صادرات شود.
وی می افزاید: به نظر می رسد در توافق 25 ساله ایران و چین قطع به یقین بر اساس آن چه عنوان شده، عمل شود دستاوردهای زیادی برای صنعت خودرو و قطعه به همراه خواهد داشت اما اگر این قرارداد نیز همانند سایر قراردادهای منعقد شده گذشته در قالب حرف باقی بماند و با ایجاد هرمشکلی یک طرف قرارداد از توافق خارج شود، نه تنها ثمره ای به همراه ندارد بلکه سرمایه گذاری و زمان نیز از دست خواهد رفت بدون این که نتیجه مطلوبی حاصل شود.
این فعال صنعت قطعه با بیان این که آن چه در این توافق مهم به نظر می رسد دو طرف توافق باید با نگاه ویژه و تخصصی این توافق را به سرانجام برسانند، تصریح می کند: این که در جزییات سرفصل های توافق در زمان مذاکره امکان انعقاد یک توافق حرفه ای وجود داشته باشد در اختیار دو طرف مذاکره است و هر سمت که حرفه ای تر باشد به طور قطع مزایای بهتری برای خود تعریف می کند، اما اگر توافق غیر حرفه ای انجام شود همراه با زیان هایی خواهد بود.
رضایی با اشاره به توافقات خودرویی در گذشته اظهار می کند: پیش از این توافق های خودرویی با شرکت های اروپایی و حتی چینی ها منعفقد شده بود که می توان گفت از هیچ کدام از این قراردادها نتیجه مطلوب حاصل نشد و در صورت بروز مشکل به راحتی فسخ یک طرفه قرارداد انجام شد بنابراین این امیدواری وجود دارد که از تجربیات گذشته برای توافق های آینده درس بگیریم و قراردادها را به گونه ای منعقد کنیم که این اشتباهات دست کم دوباره تکرار نشود.
عضو هیات مدیره انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی ادامه می دهد: ایران تمام تلاش خود را برای باقی ماندن در توافق 5+1 انجام داد اما تصمیمات سایر کشورها این موضوع را تحت الشعاع قرار داد و 4 کشور دیگر نیز به تبعیت، دست به اقدام جدی نزدند به طوری که در حدود 5 سال از وقت خود را برای حفظ برجام تلف کردیم.
وی با اشاره به نقدهای وارده به توافق ایران و چین می گوید: با این حال بنده نظر مساعدی نسبت به این توافق دارم چرا که نگاه فعلی به چین در گذشته نسبت به اروپا وجود داشت و در تلاش برای ایجاد تعامل با هدف توسعه صنعتی و اقتصادی بودیم اما اتفاقی صورت نگرفت و تاثیری در اقتصاد نگذاشت بنابراین حال که فرصتی ایجاده شده باید از این فرصت به درستی استفاده و آن را به سکوی پرشی تبدیل کرد تا بخشی از اتفاقات گذشته پوشش داده شود بنابراین این توافق در صنعت خودرو و قطعه ارزشمند است.
رضایی در تشریح این ارزشمندی اظهار می کند: از آن جا که کشور چین بزرگترین تولیدکننده خودرو در جهان به شمار می رود و در زمینه تیراژ خودروهای برقی نیز گوی سبقت را از سایر رقبا ربوده بنابراین چه در صنعت قطعه و خودرو و چه صنایع دیگر، نمی توان به چین نگریست و او را یکی از بازیگران اصلی ندید زیرا این کشور در حوزه صنعت حرف زیادی برای گفتن دارد.
او با تاکید بر استفاده درست از این ظرفیت تصریح می کند: چین در زمان ورود به حوزه خودرو مشوق های خوبی برای شرکت های خارجی در نظر گرفت و از آن ها حمایت کرد اما اکنون به میزانی که خودروی چینی در این کشور به تولید می رسد، خودروی خارجی تولید نمی شود البته امیدوارم این سیاست در مورد ایران اعمال نشود و به جای این که خودروهای ایرانی امکان صادرات پیدا کند و قطعه سازی تقویت شود، بازار ایران به بازاری برای خودروهای چینی تبدیل شود بلکه باید منافع دو طرف در این قرارداد دیده شود.
عضو هیات مدیره انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی در پایان تاکید می کند، به نظر می رسد این فرصت، فرصت بسیار مناسبی باشد تا با وجود تهدیدها و محدودیت هایی که از اروپا و آمریکا اعمال شد و اشتغال زیادی از دست رفت، می توان فرصتی برای افزایش اشتغال و تولید باشد و اگر انتقال فنانوری در زمینه صنعت خودرو صورت گیرد تاثیر خود را بر صنعت قطعه گذاشته و قطعه سازان از این شرایط منتفع خواهند شد و می توان با استفاده از این شرایط به معنای واقعی قطب سوم خودروسازی را ایجاد کنیم که عمدتا قطب صادراتی باشد تا ارزش افزوده بیشتری ایجاد کند و ارزآوری برای کشور داشته باشد در این صورت دو طرف منتفع خواهند شد.